Agatka champion
Dołączył: 11 Sty 2007 Posty: 627 Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 1/5 Skąd: Węgrów
|
Wysłany: Pon 11:31, 26 Lut 2007 Temat postu: Seter irlandzki - wzorzec |
|
|
Kraj pochodzenia - Irlandia
Klasyfikacja FCI: grupa VII - wyżły, Podgrupa 2 - wyżły brytyjskie i irlandzkie.
Wrażenie ogólne: Irlandzki seter czerwono-biały jest psem myśliwskim, przyjaznym, niezawodnym i pojętnym. Jego łagodny charakter sprawia, że jest miłym członkiem rodziny i dobrym przyjacielem myśliwego. Irlandzki seter czerwono-biały został wyselekcjonowany głównie w celu wykorzystania do polowań.
Rys historyczny: Irlandzki seter czerwono-biały został wyselekcjonowany prawdopodobnie pod koniec XVII w. Poza terenem Irlandii nie wiedziano, że istnieją dwie odmiany seterów irlandzkich, ale bardziej niż pewne, że czerwono-biały seter irlandzki jest starszy z obu odmian, i że w oparciu o nią w drodze celowej selekcji powstał jednomaścisty rudy seter irlandzki. Kiedy w połowie XIX w. setery irlandzkie zaczęły pojawiać się na wystawach, panowała duża niepewność co do ich właściwego umaszczenia. Pod koniec XIX w. jednokolorowy czerwony irlandczyk odsunął w cień czerwono-białego. Ta odmiana występowała tak rzadko, że przypuszczano nawet, iż zupełnie wymarła. Po roku 1920 podjęto wysiłki zmierzające do odnowienia rasy. W 1944 r. rasa utrwaliła się do tego stopnia, że powstał dla niej odrębny klub hodowców.
Wygląd ogólny: Mocno umięśniony pies o bardzo harmonijnej budowie ciała, bez cech jakiejkolwiek przesady, raczej atletyczny niż przerasowany.
Charakter: Szlachetny, inteligentny i pełen pasji pies o przyjaznym zachowaniu, a zarazem zdecydowany, energiczny i odważny.
Głowa: W stosunku do ciała stosunkowo szeroka, z wyraźnym wykrojem. Mózgoczaszka pomiędzy uszami wysklepiona, guz potyliczny - w odróżnieniu od czerwonego setera irlandzkiego - niezbyt widoczny. Nos o czystych, prostych liniach.
Zgryz Szczęki o takiej samej lub prawie takiej samej długości, zgryz regularny, ideałem jest zgryz nożycowy, dopuszczalny jest również cęgowy.
Oczy: Ciemne, orzechowo-brązowe lub ciemnobrązowe, okrągłe, lekko wypukłe, białkówki niewidoczne.
Uszy: Osadzone na wysokości oczu, ale daleko z tyłu głowy, zwieszając się przylegają ściśle do głowy.
Szyja: Odpowiedniej długości, bardzo muskularna, w żadnym przypadku zbyt mocna, lekko wygięta, bez śladów podgardla.
Tułów: Silny i umięśniony, głęboka klatka piersiowa z dobrze wysklepionymi żebrami. Grzbiet musi być dobrze umięśniony i mocny.
Ogon: Średniej długości, sięgający co najwyżej do pięty, grubszy u nasady, zwężający się płynnie aż do delikatnego koniuszka. Ogon nie może być skręcony lub zakrzywiony. Noszony jest w linii grzbietu lub nieco niżej.
Kończyny przednie: Łopatki wyraźnie skośne, łokcie w ruchu dość luźne, jednakże bez odstawiania ich do wewnątrz lub na zewnątrz. Przedramię proste z wudocznymi ścięgnami, kości mocne, stopy sprężyste.
Kończyny tylne: Szerokie i umięśnione, uda długie, kości śródstopia powinny mieć odpowiednią długość. Kolana ugięte prawidłowo, stawy skokowe nisko nad ziemią, równoległe, nie mogą być ani zbieżne, ani rozbieżne. Golenie mocne, dobrze umięśnione, o silnych ścięgnach.
Łapy: Pięknie uformowane, zwarte, kocie, mocne, dobrze owłosione między palcami.
Ruch: Charakterystyczny wydajny kłus, energiczny wykrok i posuw. W kłusie głowa uniesiona wysoko. Ruchy kończyn tylnych są płynne i bardzo energiczne. Kończyny przednie poruszają się w linii prostej i unoszą się płasko, nisko nad ziemią. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny przednie i tylne od pięt w dół poruszają się regularnie jak wahadło. W żadnym wypadku nie mogą się krzyżować lub zawijać.
Szata: Długa, jedwabista sierść pokrywa zewnętrzną stronę uszu i tworzy frędzle ("chorągwie") na tylnej stronie kończyn tylnych. Długa sierść w pachwinach, na dolnej stronie klatki piersiowej i na mostku, tworząc frędzlę, pod szyją sierść wyraźnie długa i prosta. Sierść na frędzli powinna być w zasadzie prosta, spływająca gładko i niezbyt gęsta. Ogon z pięknym piórem. Na głowie, na przedniej stronie kończyn, jak również na pozostałych częściach ciała sierść jest krótka i gładka, bez najmniejszych śladów skręcania, dopuszczalne jest tylko łagodne falowanie.
Umaszczenie: Barwą podstawową jest olśniewająca biel z plamami wysyconej czerwieni o wyraźnych konturach, przy czym obie barwy podstawowe powinny być jak najbardziej intensywne i błyszczące. Drobne łątki - nie mogą to być pręgi - dopuszczalne są na kufie, na łapach, na kończynach przednich najwyżej do łokci, na kończynach tylnych najwyżej do stawu skokowego. Niepożądane jest pręgowanie, nakrapianie, dereszowatość i plamki na innych partiach ciała należy przy ocenie uważać za wadę.
Wysokość w kłębie: dla psów: od 62 do 66 cm, dla suk: od 57 do 61 cm.
Wady: Wszelkie odchylenia od wzorca powinny być traktowane jako wady, oceniane w zależności od stopnia nasilenia.
Post został pochwalony 0 razy |
|